Pozwól, że przypomnę ci, między innymi, kilka oczywistych oznak braku pokory: — myśleć, że twoje czyny i słowa są lepsze niż to, co mogliby uczynić lub powiedzieć inni; — pragnąć, aby zawsze wyszło na twoje; — dyskutować bez racji lub — kiedy ją masz — nalegać z uporem czy w niewłaściwy sposób; — wygłaszać swoje zdanie, kiedy cię o to nie proszą lub kiedy nie wymaga tego miłość; — pogardzać punktem widzenia innych; — zapominać, że wszystkie twoje talenty i zdolności zostały ci użyczone; — nie uznawać się za niegodnego szacunku ani poważania, za niegodnego nawet ziemi, po której stąpasz, i rzeczy, które posiadasz; — stawiać siebie za przykład w rozmowach; — mówić o sobie źle, po to, aby inny dobrze o tobie myśleli lub by ci zaprzeczyli; — usprawiedliwiać się, kiedy cię upominają; — ukrywać przed kierownikiem duchowym pewne upokarzające upadki, żeby nie stracił dobrego mniemania o tobie; — słuchać z upodobaniem, kiedy cię chwalą, lub cieszyć się z tego, że dobrze o tobie mówią; — ubolewać, że inni są bardziej szanowani niż ty; — odmawiać wykonywania niższych prac; — szukać lub pragnąć wyróżnienia; — wtrącać do rozmowy słowa własnej pochwały lub takie, które wskazują na twoją uczciwość, na twój talent lub zręczność, na twój prestiż zawodowy; — wstydzić się z powodu braku pewnych dóbr…