Zestawienie punktów

Jakże jasno teraz widzę, że “święta bezczelność” jest zakorzeniona, i to bardzo głęboko, w Ewangelii! Spełniaj Wolę Bożą…, pamiętając o Jezusie zniesławianym, o Jezusie opluwanym i policzkowanym, o Jezusie prowadzonym przed sądy nędznych ludzi… i o Jezusie milczącym!! — Postanowienie: pochylić czoło przed zniewagami i — licząc się także z upokorzeniami, które niewątpliwie nastąpią — pełnić dalej boskie zadanie, które miłosierna Miłość naszego Pana zechciała nam powierzyć.

Rozumiesz pracę, która jest prowadzona, podoba ci się (!). Ale bardzo się starasz, żeby nie współpracować, a jeszcze bardziej, aby inni nie widzieli ani nie myśleli, że współpracujesz. — Boisz się, aby cię nie uważano za lepszego niż jesteś — jak mi powiedziałeś. Czy to nie z obawy, że Bóg i ludzie będą wymagać od ciebie większej spójności?

Piszesz mi, że nareszcie dotarłeś do konfesjonału i że doświadczyłeś upokorzenia, kiedy musiałeś otworzyć dół kloaczny — jak powiadasz — swojego życia przed “jakimś człowiekiem”. — Kiedy wyrwiesz ze swojego serca to próżne mniemanie o sobie? Wówczas pójdziesz do spowiedzi z radością, ukazując się takim, jaki jesteś, przed “tym człowiekiem” namaszczonym przez Boga — drugim Chrystusem, samym Chrystusem! — który udzieli ci rozgrzeszenia, przebaczenia Bożego.

Modlitwa to pokora człowieka, który uznaje swoją głęboką nędzę oraz wielkość Boga, do którego zwraca się z uwielbieniem, tak iż wszystkiego oczekuje od Niego, a niczego od siebie. Wiara to pokora rozumu, który wyrzeka się własnego osądu i poddaje się orzeczeniom i autorytetowi Kościoła. Posłuszeństwo to pokora woli, która poddaje się cudzej woli z miłości do Boga. Czystość to pokora ciała, które podporządkowuje się duchowi. Umartwienie zewnętrzne to pokora zmysłów. Pokuta to pokora wszystkich namiętności złożonych w ofierze Panu. — Pokora to prawda na drodze walki ascetycznej.

Pozwól, że przypomnę ci, między innymi, kilka oczywistych oznak braku pokory: — myśleć, że twoje czyny i słowa są lepsze niż to, co mogliby uczynić lub powiedzieć inni; — pragnąć, aby zawsze wyszło na twoje; — dyskutować bez racji lub — kiedy ją masz — nalegać z uporem czy w niewłaściwy sposób; — wygłaszać swoje zdanie, kiedy cię o to nie proszą lub kiedy nie wymaga tego miłość; — pogardzać punktem widzenia innych; — zapominać, że wszystkie twoje talenty i zdolności zostały ci użyczone; — nie uznawać się za niegodnego szacunku ani poważania, za niegodnego nawet ziemi, po której stąpasz, i rzeczy, które posiadasz; — stawiać siebie za przykład w rozmowach; — mówić o sobie źle, po to, aby inny dobrze o tobie myśleli lub by ci zaprzeczyli; — usprawiedliwiać się, kiedy cię upominają; — ukrywać przed kierownikiem duchowym pewne upokarzające upadki, żeby nie stracił dobrego mniemania o tobie; — słuchać z upodobaniem, kiedy cię chwalą, lub cieszyć się z tego, że dobrze o tobie mówią; — ubolewać, że inni są bardziej szanowani niż ty; — odmawiać wykonywania niższych prac; — szukać lub pragnąć wyróżnienia; — wtrącać do rozmowy słowa własnej pochwały lub takie, które wskazują na twoją uczciwość, na twój talent lub zręczność, na twój prestiż zawodowy; — wstydzić się z powodu braku pewnych dóbr…

Przekonanie o tym, że jesteś z “kiepskiego ciasta” — znajomość samego siebie — dopomoże ci reagować w sposób nadprzyrodzony na upokorzenia, pogardę, oszczerstwa, i dzięki temu w twojej duszy coraz bardziej zakorzeni się radość i pokój. Powiedziawszy Fiat — Panie, jak Ty chcesz — powinieneś rozumować w takich przypadkach następująco: “Tylko tyle o mnie powiedział? Widać, że mnie nie zna; w przeciwnym razie nie poprzestałby na tym”. Skoro będziesz przekonany, że zasługujesz na gorsze potraktowanie, poczujesz wdzięczność dla tej osoby i będziesz cieszyć się z tego, co innym sprawiłoby ból.

Memento, homo, quia pulvis es… — Pamiętaj, człowiecze, że prochem jesteś… — Skoro jesteś prochem, dlaczego ma ci przeszkadzać to, że cię depczą?

Ścieżką pokory dochodzi się wszędzie…, a zwłaszcza do Nieba.

Quia respexit humilitatem ancillae suae — bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej… — Codziennie coraz bardziej się przekonuję, że prawdziwa pokora jest nadprzyrodzoną podstawą wszystkich cnót! Rozmawiaj z Najświętszą Maryją Panną, aby uczyła nas kroczyć tą ścieżką.

Skoro zostałeś postawiony na bardzo wysokim stanowisku, postąpiłbyś nieroztropnie, interpretując milczenie swoich podwładnych jako znak aprobaty. Pomyśl, że nie pozwalasz im przedstawić swoich sugestii i że czujesz się obrażony, kiedy jednak je zgłaszają. — Musisz się poprawić.

Chrześcijanin zwycięża zawsze przez Krzyż, przez wyrzeczenie się siebie, ponieważ wtedy pozwala, by działała Wszechmoc Boża.