Zestawienie punktów

Jeżeli twoja wyobraźnia obraca się wokół ciebie, stwarza złudne sytuacje, scenariusze, które najczęściej nie są do pogodzenia z twoją drogą, które głupio cię rozpraszają, oziębiają i oddalają od obecności Boga — to wszystko próżność. Jeżeli wyobraźnia zwraca się ku innym, bardzo łatwo popadasz w słabość osądzania — co nie jest twoim zadaniem — i w sposób nieszlachetny i mało obiektywny oceniasz cudze postępowanie. — To pochopne sądy. Jeżeli wyobraźnia wiruje wokół twoich talentów i twojego sposobu wyrażania się lub wokół podziwu, jaki wzbudzasz w innych, narażasz się na utratę prawości intencji i na podsycanie pychy. Zasadniczo popuszczanie wodzy wyobraźni to strata czasu, ale poza tym, gdy się nad nią nie panuje, otwiera ona drogę do wielu dobrowolnych pokus. — Nie zaniedbuj umartwiania wewnętrznego nawet przez jeden dzień!

W twoim życiu są dwie rzeczy, które nie pasują jedna do drugiej: rozum i uczucie. Rozum — oświecony wiarą — wyraźnie pokazuje ci nie tylko drogę, lecz także różnicę między heroicznym a głupim sposobem jej przebycia. Przede wszystkim stawia przed tobą wielkość i boskie piękno zadań, które Trójca Święta złożyła w nasze ręce. Uczucie natomiast przywiązuje się do tego wszystkiego, czym gardzisz, nawet gdy to uważasz za godne pogardy. Wydaje się, jak gdyby tysiąc drobiazgów czekało na każdą sposobność i natychmiast, kiedy tylko — z powodu zmęczenia fizycznego lub utraty nadprzyrodzonego spojrzenia — twoja biedna wola słabnie, drobiazgi te zbiegają się i ożywają w twojej wyobraźni, aż utworzą górę, która cię przygniata i zniechęca. Składają się na nią trudności w pracy; opieranie się przed posłuszeństwem; brak środków; złudne blaski beztroskiego życia; małe i wielkie odstręczające pokusy; nagłe ataki czułostkowości; znużenie; gorzki smak przeciętności duchowej… A czasem również strach: strach, ponieważ wiesz, że Bóg chce, byś był świętym, a nim nie jesteś. Pozwól, że powiem ci z całą surowością: Masz zbyt wiele “powodów”, żeby się oglądać wstecz, i brakuje ci śmiałości, by odpowiedzieć na łaskę, której On ci użycza, ponieważ powołał cię, abyś był drugim Chrystusem, ipse Christus! — samym Chrystusem. Zapomniałeś o upomnieniu, którego Pan udzielił Apostołowi: “wystarczy ci mojej łaski”! Słowa te są rękojmią: jeżeli chcesz, możesz.

Odzyskaj czas, który straciłeś, spoczywając na laurach samozadowolenia, kiedy uważałeś się za osobę dobrą, jak gdyby wystarczało żyć jako tako, nie kradnąc, nie zabijając. Przyśpiesz kroku w pobożności i w pracy: czeka cię jeszcze długa droga! Żyj zgodnie ze wszystkimi, również z tymi, którzy ci się naprzykrzają; i staraj się kochać tych, którymi przedtem pogardzałeś, staraj się im służyć!