Zestawienie punktów

Nadszedł dla nas dzień zbawienia, wieczności. Raz jeszcze dają się słyszeć nawoływania Boskiego Pasterza, te serdeczne słowa: vocavi te nomine tuo — wezwałem cię po imieniu.

Tak jak nasza matka, On zaprasza nas po imieniu. Co więcej: używa jego poufałej, zdrobniałej formy. Właśnie tam, w głębi duszy, woła i trzeba Mu odpowiedzieć: ecce ego, quia vocasti me — oto jestem, przecież mnie wołałeś; jestem zdecydowany, by tym razem czas nie upłynął niczym woda po rzecznych kamieniach, nie pozostawiając śladu.

Zastanów się nad tym, co mówi Duch Święty, a napełnisz się podziwem i wdzięcznością: elegit nos ante mundi constitutionem! — wybrał nas przed założeniem świata, ut essemus sancti in conspectu eius — abyśmy byli święci przed Jego obliczem.

— Niełatwo jest być świętym, ale też nietrudno. Być świętym to być dobrym chrześcijaninem — być podobnym do Chrystusa. Im kto bardziej się upodobni do Chrystusa, tym bardziej jest chrześcijaninem, tym bardziej jest Chrystusowy, tym bardziej jest święty.

— A jakie mamy środki? — Te same co pierwsi wierni, którzy widzieli Jezusa bądź poznali Go dzięki przekazom apostołów i ewangelistów.

Nie wiem, czy zdarza ci się coś takiego, lecz muszę ci się zwierzyć, że doznałem głębokiego wzruszenia, przeczytawszy słowa proroka Izajasza: ego vocavi te nomine tuo, meus es tu! — wezwałem cię, przyprowadziłem cię do Kościoła, jesteś mój! Żeby sam Bóg mówił mi, że należę do Niego! Można oszaleć z miłości!

Przypominajcie wszystkim — a w szczególności tylu ojcom i matkom, którzy mienią się chrześcijanami — że “powołanie”, wezwanie Boże, jest łaską od Pana, wyborem dokonanym przez Bożą dobroć; jest ono powodem do świętej dumy, ochoczą służbą wobec wszystkich z miłości do Jezusa Chrystusa.

Powtarzaj za mną innym: nie oznacza to ofiary ze strony rodziców, gdy Bóg prosi ich o dzieci. Ani też nie jest ofiarą pójście za Nim dla tych, których wzywa. Wprost przeciwnie, to ogromny zaszczyt, powód do wielkiej i świętej dumy, dowód wybraństwa, szczególnej miłości, którą okazał Bóg w konkretnym momencie, a która była w Jego zamysłach od całej wieczności.

Widzę siebie jako biednego ptaszka, który — przyzwyczajony jedynie przelatywać z drzewa na drzewo lub co najwyżej na balkon trzeciego piętra… pewnego dnia swego życia zdobył się na odwagę, by dolecieć aż na dach skromnego domu, któremu daleko było do drapacza chmur…

Ale oto naszego ptaszka porywa orzeł — wziął go przez pomyłkę za młode własnego gatunku — i w jego potężnych szponach ptaszek unosi się wysoko, bardzo wysoko, ponad góry i śnieżne szczyty, ponad białe, błękitne i różowe chmury, i jeszcze wyżej, aż będzie spoglądać prosto w słońce… Wówczas orzeł, puszczając ptaszka, mówi do niego: no, dalej, leć…!

— Panie, obym już więcej nie latał tuż nad ziemią! Oby zawsze oświecały mnie promienie boskiego Słońca — Chrystusa — w Eucharystii! Obym nie przerwał swojego lotu, dopóki nie znajdę spoczynku w Twoim Sercu!

Pomyśl, bo tak jest: jak dobry jest Pan, który mnie wyszukał, który mi pozwolił poznać tę świętą drogę, abym był skuteczny, abym kochał wszystkie stworzenia i niósł im pokój i radość! — Ta myśl powinna skonkretyzować się później w postanowieniach.

Wiesz, że nie zabraknie ci łaski Bożej, gdyż Bóg wybrał cię przed wiekami. A skoro w ten sposób cię potraktował, udzieli ci wszelkiej pomocy, byś był Mu wierny, jako Jego syn.

— Idź więc naprzód pewnym krokiem i w każdej chwili staraj się odpowiedzieć na Jego łaskę.

Dotykając czołem podłogi i znajdując się w obecności Boga, rozważ (bo tak jest istotnie), że jesteś czymś brudniejszym i godniejszym wzgardy niż śmieci zmiecione miotłą. — A mimo to Pan cię wybrał.

Ja również nie sądziłem, że Bóg mnie porwie tak, jak to uczynił. Lecz Pan — pozwól, że ci to powtórzę — nie prosi nas o pozwolenie na to, by “skomplikować nam życie”. Wkracza… i już!

Dziękujmy dużo i często za to wspaniałe wezwanie otrzymane od Boga: niech będzie to wdzięczność rzeczywista i głęboka, ściśle związana z pokorą.