Zestawienie punktów

Zgoda: powinieneś troszczyć się “o nich”. Ale na pierwszym miejscu powinieneś zatroszczyć się o siebie, o swoje życie wewnętrzne; gdyż w przeciwnym razie nie będziesz mógł im służyć.

Fundamentem całej naszej działalności jako obywateli — jako obywateli katolickich — jest intensywne życie wewnętrzne: abyśmy naprawdę i rzeczywiście byli mężczyznami i kobietami, którzy swój dzień zamieniają w nieprzerwany dialog z Bogiem.

Z ukrytego życia Jezusa powinieneś wyciągnąć jeszcze jeden wniosek: nie śpieszyć się… śpiesząc się! To znaczy: na pierwszym miejscu jest życie wewnętrzne; wszystko inne, apostolstwo, wszelkie apostolstwo, jest tylko jego następstwem.

Jeśli brakuje pobożności — tej więzi, która łączy nas mocno z Bogiem, a przez Niego z innymi, ponieważ widzimy w nich Chrystusa — czymś nieuniknionym jest rozpad jedności i utrata wszelkiego ducha chrześcijańskiego.

Bez życia wewnętrznego, bez formacji nie ma prawdziwego apostolstwa ani owocnych dzieł: praca staje się mizerna, a nawet fikcyjna. — Jaka wielka jest więc odpowiedzialność dzieci Bożych! Powinniśmy mieć głód i pragnienie Chrystusa oraz Jego nauki.

Nie rozleniwiaj się , gdyż w takim wypadku będziesz przeszkadzać, staniesz się balastem dla apostolstwa, a przede wszystkim powodem cierpienia dla Serca Chrystusowego!

Nie porzucaj apostolstwa, nie zaprzestawaj wysiłków, by pracować możliwie jak najlepiej, nie zaniedbuj swojego życia w pobożności.

— Resztę uczyni Bóg.

My, katolicy, mamy iść przez życie jak apostołowie: ze światłem Bożym, z solą Bożą. Bez lęku, z naturalnością, lecz z tak głębokim życiem wewnętrznym, w takim zjednoczeniu z Panem, że będziemy nieść światło i ustrzeżemy się przed zepsuciem i mrokiem, że będziemy szerzyć owoce spokoju i skuteczność doktryny chrześcijańskiej.