Zestawienie punktów

Źródło powołań do Opus Dei

Dzieło świętego Rafała jest źródłem powołań do Opus Dei. Jest to zwyczajny środek, jakim dysponuje łaska Boża – a zaniedbanie go byłoby kuszeniem Pana, zmuszaniem Go do udzielania łask nadzwyczajnych – do przygotowania przyszłych powołań.

Jest to logiczne, ponieważ intensywna formacja duchowa i ludzka, jaką otrzymują młodzi, którzy są już na tyle dorośli, że w pełni zdają sobie sprawę z tego, co niesie ze sobą życie chrześcijanina – nie opuszczając swojego zwykłego środowiska pośród świata – stawia ich w gotowości do przyjęcia Bożego wezwania do Dzieła i do bycia, od chwili, gdy poproszą o przyjęcie, skutecznymi narzędziami pod kierunkiem swoich Dyrektorów^[4].

Niewątpliwie istnieje bardzo ścisły związek młodzieży świętego Rafała z Dziełem. W rzeczywistości jest ona częścią nadprzyrodzonej rodziny, którą jest Opus Dei: dobrowolnie chcą przyjąć jej ciepło, przyswoić sobie przynajmniej podstawy jej ducha i współpracować w pracy duchowej z osobami należącymi do Dzieła.

Dlatego prozelityzm^[5] wśród młodzieży świętego Rafała będzie przedmiotem Waszej największej troski i gorliwości, o którą proszę Pana, aby z dnia na dzień we wszystkich wzrastała. W perspektywie nadprzyrodzonej, wasza gorliwość apostolska będzie wzrastać, nie tracąc na intensywności, właśnie dzięki tym duszom, które kształtujecie.

Przypomnę Wam teraz słowa św. Augustyna: Niech wasza wiara widzi wszystko w odniesieniu do Boga; kochajcie Boga ponad wszystko, wznoście się ku Bogu i jak najwięcej pociągajcie ich do Boga. Pociągnij syna, żonę, niewolnika, pociągnij ich do Boga. Jeśli jest on obcy, przyciągnąć go do Boga. A jeśli jest wrogiem, przyciągnij go do Boga. Pociągnij go, pociągnij go do Boga; bo jeśli pociągniesz go do Boga, nie będzie już twoim wrogiem⁵.

Nie zapominaj o tym, czego uczy Kasjan: Trzy są rodzaje powołania.... Aby szczególnie wyróżnić te rodzaje powołania, powiemy, że pierwsze pochodzi od Boga, drugie przez człowieka, trzecie przez konieczność.... Drugi rodzaj powołania, jak już powiedzieliśmy, przychodzi przez człowieka: kiedy przez przykład lub napomnienie jakiegoś świętego rozpala się w nas pragnienie zbawienia⁶.

Prozelityzm jest najlepszym wyrazem miłości do dusz. Zawsze Wam mówiłem, że każdy – po powierzeniu spraw Panu – powinien szukać przynajmniej dwóch powołań rocznie, kierując się tym Bożym nakazem: compelle intrare⁷, zmuszaj do wejścia; To nakaz, który jest zaproszeniem, pomocą w podjęciu decyzji, nigdy zaś przymusem.

Ponieważ szacunek dla osobistej wolności każdego jest główną cechą naszego ducha, compelle intrare, które stosujecie w prozelityzmie, nie ma nic wspólnego z przymusem fizycznym. Jest to obfitość światła, nauki; duchowy bodziec Waszej modlitwy i pracy, która jest autentycznym świadectwem nauki; nagromadzenie ofiar, które umiecie składać; uśmiech, który pojawia się na Waszych ustach, ponieważ jesteście dziećmi Bożymi; synostwo, które napełnia Was pogodnym szczęściem – nawet jeśli w waszym życiu nie zabraknie trudności – które inni widzą i którego Wam zazdroszczą. Dodajmy do tego wszystkiego Wasz talent i sympatię, a mamy zawartość owego compelle intrare.

Nie dziwcie się, choć w naszym przypadku nie chodzi o bycie zakonnikiem czy o życie we wspólnocie, że św. Augustyn mówi w następujący sposób: veni ad istam civitatem propter videndum amicum, quem putabam me lucrari posse Deo, ut nobiscum esset in monasterio⁸; przybyłem do tego miasta, aby zobaczyć się z przyjacielem, którego, jak sądziłem, mogę pozyskać dla Boga, aby został zakonnikiem w naszym klasztorze.