Zestawienie punktów

Innymi cechami naszej służby dla Kościoła są: brak szumu i rozgłosu oraz osobista i zbiorowa pokora, z jaką staramy się pracować. Od początku Dzieła powtarzam Wam, że nie potrzebujemy żadnej tajemnicy i że nasza dyskretna rezerwa w tych sprawach, które należą do prywatności sumienia każdego z nas, chociażby była ona wówczas najbardziej konieczna, ma być czymś, co zawsze powinniśmy przeżywać w sposób naturalny.

Ale – nalegam – bez tajemnic i sekretów, których ani nie potrzebujemy, ani nie lubimy. Jestem Aragończykiem i również w ludzkiej sferze mojego charakteru kocham szczerość: czuję instynktowną odrazę do wszystkiego, co jest zatajeniem.

Są jednak ludzie, którzy żywią się tym, co ludzie powiedzą oraz statystyką. Udawanie jest złotą zasadą ich egzystencji. Osoby o tej mentalności nie będą mogły nas zrozumieć.

Niezdrowa ciekawość, która każe badać prywatne życie innych, wiedzieć o rzeczach, które nie powinny wychodzić poza ramy sumienia, a która tak często służy jedynie do zabicia powołania i zaszkodzenia Kościołowi, nie jest w stanie pojąć głębokiego chrześcijańskiego sensu naszego sposobu działania.

Są to ludzie, którzy wszystko – poza pieniędzmi, którymi się posługują – ujmują w statystykę i zdają się nie zdawać sobie sprawy, że istnieją rzeczy duchowe, których nie da się sprowadzić do liczb.

Oczywiście nie gardzę statystyką, którą uważam za konieczną, ale uważam – widzę to wyraźnie – że nie powinno się jej nadawać takiego rozgłosu, jaki się jej czasem nadaje. I nie opieram się tylko na pamięci moich niedawnych doświadczeń w Hiszpanii, podczas prześladowań religijnych w czasach komunizmu^[8], ale także na tym, co wiem o innych narodach.

Niestabilność polityczna jest prawie stała w wielu krajach, które są stale narażone na ruch prześladowań antykatolickich. W takich okolicznościach nie jest wcale stosowne, aby wrogowie Kościoła w publikacjach zawierających takie statystyki lub po prostu w tego rodzaju dokumentach przygotowywanych w kuriach biskupich, mogli znaleźć dane, niekiedy bardzo szczegółowe, które posłużą im do zniszczenia zorganizowanych sił katolickich. Nie wolno nam zapominać o pośpiechu, z jakim prześladowcy chcą dostać się do kościelnych archiwów.

Ani przed rokiem 1936, ani po nim nie angażowałem się bezpośrednio lub pośrednio w politykę. Jeśli musiałem się ukrywać, nękany jak przestępca, to tylko dlatego, że wyznawałem wiarę, chociaż Pan nie uznał mnie za godnego palmy męczeństwa. Trzykrotnie jednak omal nie zginąłem śmiercią męczeńską^[9]: w jednym z tych przypadków przed domem, w którym mieszkaliśmy, powieszono osobę, którą pomylono ze mną.

Dobro Kościoła wymaga – jest to naprawdę obowiązek – aby nie dopuścić do unicestwiania sług Boga, jak to uczynili wtedy, siedem, osiem lat temu, kiedy wymordowali tyle tysięcy kapłanów i prostych wiernych, zniszczyli świątynie i domy zakonne.

Zniszczyli też domy, w których prowadziliśmy nasze apostolstwo, ale ponieważ imiona moich synów nie figurowały w dokumentach kurii, mogli prześladować tylko mnie. I prawie wszyscy, którzy byli ze mną w tym czasie, nadal mogli pracować dla dobra dusz, przechodząc niezauważeni.