Zestawienie punktów

Nietrudno jest osiągnąć na tym świecie względne i nędzne szczęście egoisty, który zamyka się w swojej wieży z kości słoniowej, w swojej skorupie… – Ale szczęście egoisty jest krótkotrwałe.

I dla tej karykatury raju miałbyś utracić szczęście wieczne, chwałę, która nigdy nie przeminie?

Smutek, przygnębienie. Nie dziwię się: to tuman kurzu, jaki wzniosłeś przez swój upadek. Ale dość już! Czyż powiew łaski nie rozwiał tego kurzu?

Poza tym twój smutek – jeśli go nie odrzucisz – łatwo może stać się osłoną dla twojej pychy. – Czy doprawdy uważałeś się za doskonałego i niezdolnego do grzechu?

Nowe światło! – Jakaż to radość, gdy Bóg pozwala ci „odkryć” ponownie jakąś Amerykę!

Wykorzystaj te chwile. To czas, by zabrzmiała pieśń dziękczynienia; to również czas, by odkurzyć zakątki duszy, pozbyć się rutyny, by działać w sposób bardziej nadprzyrodzony, by unikać możliwego zgorszenia bliźniego…

– Krótko mówiąc: niech twoja wdzięczność wyrazi się w jakimś konkretnym postanowieniu.

Brak ci radości? – Pomyśl: pomiędzy Bogiem a mną jest jakaś przeszkoda. – Prawie zawsze ją znajdziesz.

Prosisz o radę, jak znaleźć lekarstwo na twój smutek. – Dam ci zaraz receptę pochodzącą z dobrej ręki: od apostoła Jakuba.

– Tristatur aliquis vestrum? – Jesteś smutny, mój synu? – Oret! – Módl się! – Spróbuj, a zobaczysz.

Nie bądź smutny… – Patrz na wszelkie sprawy bardziej „po naszemu” – bardziej po chrześcijańsku.

Pragnę, abyś zawsze był zadowolony, ponieważ radość jest nieodłączną cząstką twojej drogi. – Módl się o tę samą nadprzyrodzoną radość dla wszystkich.

Laetetur cor quaerentium Dominum – Niech się weseli serce szukających Pana.

– Oto światło, abyś mógł zbadać przyczyny swojego smutku.

Gdy twoje nędze przygniotą cię, nie dopuszczaj do siebie smutku – chlub się ze swoich słabości jak św. Paweł, bo dzieciom wolno naśladować starszych bez obawy, że się ośmieszą.