Zestawienie punktów

Nie upominaj, kiedy czujesz oburzenie z powodu popełnionego uchybienia. – Zaczekaj do następnego dnia, albo i dłużej. – Wtedy dopiero, ze spokojem i czystą intencją, nie omieszkaj udzielić upomnienia. – Więcej zyskasz jednym serdecznym słowem niż trzygodzinną kłótnią. –Powściągaj swój temperament.

Twój brak doświadczenia prowadzi cię do zarozumiałości, do próżności, do zachowań, które według ciebie dodają ci ważności.

– Popraw się, proszę. Nawet będąc głupcem możesz dojść do kierowniczych stanowisk (widzieliśmy niejeden taki przypadek). Jeśli nie uświadomisz sobie, że brak ci zdolności osobistych, nie zechcesz też słuchać ludzi, którzy mają dar rady. – Aż strach bierze na samą myśl o szkodach, jakie spowodują wtedy twoje złe rządy.

Kiedy ludzie o złej renomie zawodowej afiszują się ze swoją religijnością i prześcigają w publicznym jej okazywaniu, na pewno macie ochotę szepnąć im do ucha: „Niech panowie z łaski swojej będą mniej katoliccy!”.

Jeżeli piastujesz jakiś urząd, z pełnienia tej funkcji wynikają zarówno pewne prawa, jak i obowiązki.

– Zbaczasz ze swojej drogi apostolskiej, jeżeli przy okazji – lub pod pretekstem – jakiejś religijnej działalności nie spełniasz obowiązków tego urzędu. W ten sposób bowiem stracisz swój prestiż zawodowy, który jest twoim „haczykiem rybaka ludzi”.

Jeżeli zobaczą, że się chwiejesz… a jesteś przywódcą, nie dziw się, że posłuszeństwo zacznie szwankować.

Wielka szkoda, gdy przełożony nie daje ci dobrego przykładu…! – Ale czyż jesteś posłuszny z powodu jego osobistych zalet? – Chyba że słowa św. Pawła: obedite praepositis vestris – bądźcie posłuszni waszym przełożonym – tłumaczysz, wtrącając dla własnej wygody: „pod warunkiem, że przełożony wykazuje cnoty, które mi odpowiadają”?

Dążenie do stanowisk w przedsięwzięciach apostolskich jest bezużyteczne dla życia doczesnego, a niebezpieczne dla życia przyszłego.

Jeżeli Bóg zechce, na pewno cię powołają. – Wówczas powinieneś przyjąć ten wybór. – Nie zapominaj jednak, że na każdym miejscu możesz i powinieneś się uświęcać, bo po to tam przyszedłeś.

Jeżeli wyobrażasz sobie, że w pracy dla Chrystusa zajmowane stanowisko jest czymś więcej niż ciężarem, czeka cię wiele goryczy²!

Stanie na czele pracy apostolskiej równa się gotowości znoszenia wszystkiego od wszystkich – i to z niezmierną miłością.

Tylko nie twórzcie w swojej pracy żadnych „klik”! – Byłoby to pomniejszanie apostolstwa: bo jeśli taka „klika” obejmie kiedyś kierownictwo przedsięwzięcia o charakterze powszechnym… jakże szybko to przedsięwzięcie zamieni się w taką właśnie klikę!