Oto Mistrz poucza swoich uczniów: oświecił ich umysły, aby rozumieli Pismo Święte i czyni ich świadkami swojego życia, swoich cudów, swojej męki i śmierci, i chwały swojego zmartwychwstania (Łk 24,45-48).

Potem wyprowadza ich na przedmieścia w kierunku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławi ich. Po czym rozstaje się z nimi i unosi się do nieba (Łk 25,51), aż obłok zabiera Go im sprzed oczu (Dz 1,9).

Jezus odszedł do swego Ojca. Dwaj Aniołowie w białych szatach podchodzą do nas i mówią: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? (Dz 1,11).

Piotr i inni Apostołowie wracają do Jerozolimy cum gaudio magno — z wielką radością (Łk 24,52). Jest rzeczą słuszną, aby Najświętszemu Człowieczeństwu Chrystusa oddawały cześć, hołd i uwielbienie chóry Aniołów i orszak wszystkich świętych w niebie.

Lecz ty i ja czujemy się osieroceni, ogarnia nas smutek i idziemy do Maryi szukać pocieszenia.