Są serca twarde, lecz szlachetne, które — zbliżając się do żaru Serca Chrystusowego — roztapiają się jak brąz we łzach miłości, zadośćuczynienia. Rozpalają się! Natomiast ludzie letni mają serce z gliny, z nędznego ciała… i pękają. Są prochem. Wzbudzają żal. Mów ze mną: Jezu nasz, letniość — jak najdalej od nas! Nie chcemy być letni, nie!