Rzeczy małe

Czyńcie wszystko z Miłości. – Wówczas nie ma rzeczy małych: wszystko jest wielkie. – Wytrwałość w rzeczach małych – z Miłości – to heroizm.

Najmniejszy uczynek spełniony z Miłości – jakże wielką ma wartość!

Czy naprawdę chcesz osiągnąć świętość? – Spełniaj drobne obowiązki każdej chwili: czyń, co powinieneś, skupiony na tym, co czynisz.

Zmyliłeś drogę, jeśli lekceważysz rzeczy małe.

„Wielka” świętość polega na codziennym wypełnianiu „małych obowiązków”.

Wielkie dusze przywiązują ogromną wagę do rzeczy małych.

Ponieważ byłeś in pauca fidelis – wierny w rzeczach małych, wejdź do radości twego Pana. – Są to słowa Chrystusa – in pauca fidelis. – Czy nadal będziesz lekceważyć małe rzeczy, wiedząc, że ci, którzy je zachowują, wejdą do chwały niebieskiej?

Nie sądź według znikomości początków; kiedyś zwrócono mi uwagę, że nasiona roślin jednorocznych nie różnią się rozmiarem od tych, z których wyrosną stuletnie drzewa.

Nie zapominaj, że wszystko, co wielkie na tej ziemi, na początku było małe. – To, co rodzi się od razu wielkie, jest monstrualne i umiera.

Powiadasz mi: gdy nadarzy się okazja, by dokonać czegoś wielkiego… wtedy! – Wtedy? Czy rzeczywiście próbujesz wmówić mi i sobie, że potrafisz zwyciężyć w nadprzyrodzonej Olimpiadzie bez codziennego przygotowania, bez treningu?

Czy widziałeś, jak wznoszono ten imponujących rozmiarów budynek? – Cegła po cegle. Tysiące. Ale jedna za drugą. – A także worki z cementem, również jeden za drugim. I kamienne bloki na fundamenty, niewiele znaczące w porównaniu z ogromem całości. – I kawałki żelaza. – I robotnicy, pracujący dzień po dniu, zawsze w tych samych godzinach…

Widziałeś, jak budowano ten imponujących rozmiarów gmach…? – Stworzyła go potęga rzeczy małych!

Czy zauważyłeś, w jakich „drobnostkach” wyraża się miłość ludzka? – Otóż również w „drobnostkach” wyraża się Miłość Boża.

Wytrwaj w dokładnym wypełnianiu obowiązków chwili obecnej. – Ta praca – skromna, monotonna, niewielka – jest modlitwą wyrażoną w czynach, które przysposabiają cię do przyjęcia łaski innej pracy – wielkiej, rozległej i głębokiej – o której marzysz.

Wszystko, w czym uczestniczymy my, biedni ludzie – nawet świętość – jest jak gdyby tkaniną, na którą składa się wiele drobnych detali; mogą one – zależnie od czystości naszych intencji – tworzyć wspaniały gobelin, wyobrażający heroizm lub nikczemność, czyny cnotliwe lub grzeszne.

Rycerskie eposy przedstawiają zawsze nadzwyczajne przygody, ale przeplatają się one ze szczegółami powszedniego życia bohatera. – Obyś zawsze wielce cenił sobie rzeczy małe – tędy droga!

Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, jak ogromną liczbę może dać „wiele razy niewiele”?

To było ciężkie doświadczenie. Nie zapominaj otrzymanej nauczki. – Wielkie tchórzostwo, jakiego się ostatnio dopuściłeś, jest – rzecz jasna – adekwatne do twojego codziennego „małego” tchórzostwa.

„Nie potrafiłeś” zwyciężyć w sprawach wielkich, ponieważ wcześniej „nie chciałeś” zwyciężać w rzeczach małych.

Czy dostrzegłeś błysk radości w oczach Chrystusa, gdy uboga wdowa złożyła w świątyni swoją drobną jałmużnę? – Ty również daj Mu tyle, ile jesteś w stanie dać. Zasługa nie zależy od tego, czy dasz mało, czy dużo, lecz od woli, z jaką to uczynisz.

Nie bądź… głupi. To prawda, że w najlepszym razie pełnisz rolę maleńkiej śrubki w tym wielkim przedsięwzięciu Chrystusa.

Czy jednak wiesz, co to znaczy, gdy jakaś śrubka nie jest solidnie przykręcona albo wypadnie? Wówczas większe elementy mogą się poluzować, a zębate koła – wyszczerbić i wypaść.

Praca zostanie sparaliżowana. – Kto wie, może cała maszyneria stanie się bezużyteczna.

Jak wielka to rzecz być małą śrubką!

Ten rozdział w innym języku